Ματαρόα στον ορίζοντα

Ιδρυτικός δωρητής Εναλλακτικής Σκηνής

Χορηγός Εναλλακτικής Σκηνής 

H Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, σε μια συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο, παρουσιάζει τη νέα παράσταση μουσικού θεάτρου Ματαρόα στον ορίζοντα, σε μουσική Νίκου Κυπουργού και Θοδωρή Αμπαζή. Η αληθινή ιστορία του πλοίου «Ματαρόα», που μετέφερε Έλληνες διανοούμενους στη Γαλλία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εμπνέει μια νέα μυθοπλαστική προσέγγιση στα ιστορικά γεγονότα που ζωντανεύει επί σκηνής μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Θοδωρή Αμπαζή. 

Το πλοίο λεγόταν «Ματαρόα» και απέπλευσε από την Ελλάδα τα ξημερώματα της 22ας Δεκεμβρίου του 1945. Στην πιο δύσκολη περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας, τις παραμονές του Εμφυλίου, μέσα σε ένα ζοφερό σκηνικό διώξεων και φόβου, ο φιλέλληνας Οκτάβιος Μερλιέ, διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου, σε συνεργασία με τον υποδιευθυντή Ροζέ Μιλλιέξ, διαβλέποντας τις δυσοίωνες πολιτικές εξελίξεις φυγάδευσε τη νεότερη πνευματική ελίτ της Ελλάδας στο Παρίσι μέσω του θεσμού των υποτροφιών του γαλλικού κράτους. Το βρετανικό καράβι «Ματαρόα», που κατά μία εκδοχή σημαίνει, στα πολυνησιακά, «γυναίκα με μεγάλα μάτια», ενώ κατά άλλες υποδηλώνει τη διορατικότητα, την ανησυχία, την ελπίδα, το να είσαι ζωντανός, πήρε μαζί του 125 νέους Έλληνες επιστήμονες και καλλιτέχνες για να τους γλιτώσει από τη «λευκή τρομοκρατία» που ξεκίνησε μετά τα Δεκεμβριανά. Το ανήσυχο αυτό «πολύτιμο φορτίο» θα αναζητούσε διέξοδο σωτηρίας στα γαλλικά πανεπιστήμια και, αργότερα, θα άλλαζε με τα έργα του την πορεία της σκέψης, της επιστήμης, των γραμμάτων και των τεχνών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Από τότε, όμως, άλλαξαν πολλά. Πού βρίσκεται σήμερα η Γη της Επαγγελίας; Υπάρχει ακόμα; Και, αν ναι, ποιοι είναι αυτοί που θα επιβιβαστούν στην κιβωτό της ελευθερίας;

Το έργο Ματαρόα στον ορίζοντα προβάλλει τις κατακερματισμένες μνήμες μιας χώρας με τραυματικό παρελθόν στην οθόνη ενός δυστοπικού παρόντος. Το πλοίο-θρύλος υπόσχεται μια ονειρική έξοδο. Μια έξοδο αναγκαία για κάποιους, άβολη και μάταιη για άλλους, αμφίβολη για όλους. Άνθρωποι σε αέναη μετακίνηση μέχρι τελικής πτώσεως, φυγάδες ενός σαπισμένου κόσμου, περιμένουν το πλοίο για έναν τόπο που υπόσχεται δικαιοσύνη και επιτρέπει τα όνειρα. Κληρονόμοι της ήττας και της ακύρωσης των ονείρων, στοιχειωμένοι στο «μεταξύ» των κόσμων, κολλημένοι στο άχρονο, περιμένουν με τη σειρά τους την ελπίδα ενός ταξιδιού, το λυτρωτικό μέλλον, την άφιξη στη γη της ελευθερίας. Το πεδίο για την ουτοπία παραμένει ανοιχτό, μόνο που ο ορίζοντας είναι άδειος, χωρίς σημάδι.