Ο Κολοκοτρώνης ατενίζει το μέλλον Γυναίκες προετοιμάζονται για την Επανάσταση κι εγώ, κάτι θα σκέφτομαι

Η νέα παράσταση των Μιχαήλ Μαρμαρινού και Ακύλλα Καραζήση
Ο Κολοκοτρώνης ατενίζει το μέλλον
Γυναίκες προετοιμάζονται για την επανάσταση
κι εγώ, κάτι θα σκέφτομαι
έρχεται στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στις 9, 10, 14, 15, 16 Οκτωβρίου 2021. Η παραγωγή αποτελεί ανάθεση της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ σε μια ομάδα υψηλού καλλιτεχνικού προφίλ με επικεφαλής τους σκηνοθέτες / ερμηνευτές Μιχαήλ Μαρμαρινό και Ακύλλα Καραζήση καθώς και τον αναγνωρισμένο συνθέτη Αντώνη Ανισέγκο, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Η παραγωγή των Μιχαήλ Μαρμαρινού και Ακύλλα Καραζήση επιδιώκει, μέσα από μια θεατρική γλώσσα όπου τα μέσα της σκηνής και του ήχου διαπλέκονται σε απροσδόκητους και νεωτερικούς συνδυασμούς, να προσεγγίσει την Ελληνική Επανάσταση ως ένα πολυσχιδές πεδίο διαρκούς κριτικής και αυτοκριτικής, και να προτείνει μια σκηνική ανάγνωση που διαπραγματεύεται το θέμα με παιγνιώδη, ποιητικό αλλά και ιστορικά τεκμηριωμένο τρόπο.

Η παραγωγή υλοποιείται με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) [www.SNF.org] για τη δημιουργία του επετειακού προγράμματος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Η Επανάσταση του 1821 συχνά διαβάστηκε και ως η απαρχή των δεινών του νέου ελληνικού κράτους. Η κριτική στο εθνικό αφήγημα που σχετίζεται με τον απελευθερωτικό αγώνα του 1821 υπήρξε μέρος της ίδιας της διαδικασίας διαμόρφωσής του. Ξεκινώντας από τους ήρωες της Επανάστασης, πολλοί από τους οποίους γνώρισαν τη χλεύη και την καταδίκη στη διάρκεια της ζωής τους, και προχωρώντας στις διαμάχες ανάμεσα στις φατρίες και τις αντιπαλότητες των μεγάλων δυνάμεων, η Επανάσταση δεν υλοποιήθηκε από ένα ενιαίο και αδιαίρετο μέτωπο, αλλά υπήρξε συνισταμένη πολλών και διαφορετικών προσεγγίσεων, που οδήγησαν σε αντίστοιχες αφηγήσεις.

Η κριτική (στον αντίπαλο, στον Άλλο, στον συνοδοιπόρο) είναι συστατικό κομμάτι του νέου ελληνικού κράτους. Αυτή την αγωνιστική όσο και ανταγωνιστική διάσταση της Επανάστασης και της υποδοχής της στη διαχρονία της νεότερης Ελλάδας θέλει να τονίσει η ανάθεση της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ στους σκηνοθέτες / ερμηνευτές Μιχαήλ Μαρμαρινό και Ακύλλα Καραζήση και τους πολύτιμους συνεργάτες τους. Το νέο τους εγχείρημα φτιάχνει ένα υπόδειγμα τολμηρό, διαφορετικό και δημιουργικό, που αναπτύσσεται ανασύροντας βιώματα από τα τεκμήρια του παρελθόντος. Βιώματα ανθρώπων πεθαμένων και χαμένων ανθρώπινων συνόλων που δεν μπορούν να πάρουν ζωή και ανάσα παρά μέσα από την ερμηνευτική τους ανασύσταση.

Στην παραγωγή
Ο Κολοκοτρώνης ατενίζει το μέλλον
Γυναίκες προετοιμάζονται για την επανάσταση
κι εγώ, κάτι θα σκέφτομαι
οι Μιχαήλ Μαρμαρινός και Ακύλλας Καραζήσης δίνουν, εδώ και τώρα, μια μαρτυρία για πρόσωπα, συμβάντα, τόπους και χρόνους μακρινούς. Συγκεντρώνουν στη σκηνή «φέτες ζωής» που έρχονται από άλλοτε και εκπροσωπούνται στο σκηνικό παρόν. Αναδεικνύουν επιτυχημένες και αποτυχημένες απόπειρες συνάντησης με το παρελθόν και παραθέτουν στη σκηνή τις ανακαλύψεις των «ανασκαφών» τους. Αντιμετωπίζουν τα υλικά τους ως σκίτσα ή μισοτελειωμένους πίνακες ζωγραφικής που απαιτούν την επέμβαση των ζωντανών συμμετεχόντων για να τα συμπληρώσουν, να τα σχολιάσουν και να τους δώσουν νόημα. Τα παρόντα πρόσωπα, με τις φωνές, τα σώματα και την ύπαρξή τους επιχρωματίζουν όσα αποκαλύπτονται, διατυπώνοντας τη δική τους εκδοχή για τη γενεαλογία του παρόντος.

 Μια παράσταση φτιαγμένη από σκέψεις και ιδέες, από αφηγήσεις και τραγούδια, από ποίηση, χορό και ζωγραφική, από πρόσωπα και σώματα, από το φως και τον ήχο – από όσα εκφέρονται και όσα δείχνονται.

 Η παράσταση χρησιμοποιεί, εκτός των άλλων, και κείμενα της εποχής ως τεκμήρια μιας «πολύγλωττης» πραγματικότητας. Πρόκειται για ένα άτακτο και πολύ πλούσιο υλικό, γραμμένο σε κάθε είδους διάλεκτο ή και γλώσσα, που μοιάζει να αποτελεί την άμεση, συγχρονική αντίδραση στα ιστορικά συμβάντα.

 Τη μουσική υπογράφει ο συνθέτης Αντώνης Ανισέγκος, ο οποίος στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης δοκίμαζε συνεχώς καινούριες ιδέες στο πιάνο και τα ηλεκτρονικά όργανα, καλούμενος να «αντι-δράσει» αυτοσχεδιαστικά στα επί σκηνής γενόμενα. Ο ίδιος σχολιάζει: «Ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση είναι κάτι που ανακαλύπταμε κάθε μέρα εκ νέου, ακολουθώντας πάντοτε την αφήγηση και το περιεχόμενο. Στην περίπτωσή μας, είχαμε ένα πολύ φορτισμένο, σύνθετο και τεράστιο θέμα. Η μουσική της παράστασης επικεντρώνεται μάλλον στις ψυχολογικές και συναισθηματικές του πτυχές. Ταυτόχρονα, συνομιλεί με τη μουσικότητα και τον εσωτερικό ρυθμό των ηθοποιών. Η συνεργασία με τους σκηνοθέτες, όπως και με τους ηθοποιούς της παράστασης, ήταν ιδανική. Ο χώρος των προβών μας ήταν νοερά στρωμένος με κόκκινο χαλί – ήμασταν όλοι καλεσμένοι να συμβάλουμε στη δημιουργία του έργου, να δοκιμάσουμε τις ιδέες μας. Ο καθένας μας είχε τη δυνατότητα να επηρεάσει την εξέλιξη μιας σκηνής. Άλλες ιδέες γεννήθηκαν στα διαλείμματα, στα οποία απλώς “τζαμάραμε”. Στο τελικό στάδιο, οι δύο σκηνοθέτες συνέθεσαν μία αφήγηση από το επεξεργασμένο υλικό».

Σχετικά με τη μέθοδο της παράστασης, στην οποία οι επιμέρους ιστορίες αντιπαρατίθενται στην αφήγηση της επίσημης Ιστορίας, οι σκηνοθέτες Μιχαήλ Μαρμαρινός και Ακύλλας Καραζήσης, που υπογράφουν επίσης τη δραματουργία, σημειώνουν: «Η αποστροφή για την επίσημη Ιστορία είναι στοιχειώδης. Η εκπαίδευση και τα εθνικά αφηγήματα έχουν φροντίσει γι’ αυτό. Αντίθετα, η δίψα για προφορικές ή γραπτές αφηγήσεις, παραλειπόμενα, τεκμήρια, με δυο λόγια για τη θραυσματική Ιστορία, τις ιστορίες, είναι τεράστια. Αυτό είναι το υλικό και ο τρόπος μας. Να ανοιχτεί η Ιστορία στη μυθοπλασία. Να λειτουργήσει απενοχοποιημένα ως ψυχοτρόπο, που μας μεταφέρει (σχεδόν σωματικά) έξω απ’ τον φράχτη της αυτονόητης και αυτοεπιβεβαιούμενης πρόσληψης. Ενδυόμενοι τα λόγια και τα ρούχα των ηρώων και των συγγραφέων, προσπαθούμε (κάποιες φορές αδέξια, άτολμα) να εξερευνήσουμε τη δυνατότητα μιας λαθραίας εισόδου στη ρίζα της εντύπωσης, στο σημείο όπου το παρελθόν γίνεται ένα διευρυμένο παρόν. Αυτό αρκεί. Για μας, για την Ιστορία, για το θέατρο».

ΥΓ. Και κάτι για την αναπνοή τους:

Στην άκρη ν’ άκρη επήγαινα,
στην άκρη στο ποτάμι
Βρίσκω του Νάσου τα μαλλιά,
του Νάσου το κεφάλι

Μες στη μποδιά μ’ τα μάζευα
— Μαλλιά, πού ’ν’ το κεφάλι σας,
πλεξούδια το κορμί σας;
— Μαύρα πουλιά το πήρανε

(κλέφτικο)

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

Ακύλλας Καραζήσης Σκηνοθεσία, δραματουργία
Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1957 και σπούδασε στη Γερμανία. Από το 1985 δουλεύει σαν ηθοποιός στο θέατρο στην Ελλάδα και στην Γερμανία. Έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως Γιάννης Χουβαρδάς, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Βίκτωρ Αρδίττης, Νίκος Χατζόπουλος, Δημήτρης Καραντζάς, Αργυρώ Χιώτη, Αλέξανδρος Ευκλείδης, Μιλό Ράου, Κάριν Χένκελ, Άλμπρεχτ Χίρχε, Χάινερ Γκαίμπελς, Θωμάς Μοσχόπουλος κ.ά. Από το 2006 σκηνοθετεί σε διάφορα θέατρα και στις δύο χώρες, όπως Εθνικό Θέατρο, Εθνική Λυρική Σκηνή, Κρατικό Θέατρο Τύμπινγκεν (LTT), Κρατικό Θέατρο Άλτενμπουργκ κ.ά.

Αντώνης Ανισέγκος Μουσική, πιάνο, ηλεκτρονικά
Ζει και εργάζεται στο Βερολίνο από το 1998 ως συνθέτης, πιανίστας και ηλεκτρονικός μουσικός (με το όνομα unu). Έχει συμμετάσχει σε συναυλίες στην Ευρώπη, Ασία και Αμερική. Είναι μέλος μουσικών συνόλων, όπως των Ensemble Adapter, European Music Project, Ensemble Junge Musik, Trio IAMA, Grix, KAYA (με τη χορεύτρια μπουτό Γιούκο Κασέκι), ΣΩΜΑ, Card Castle, best before unu και Blindsight. Έχει συμπράξει με την video artist Έρικα Mατσουνάμι ως OIO (2005-2009), τη χορευτική ομάδα adLibdances της Κατερίνας Παπαγεωργίου (2007–2011), το Θέατρο Thikwa (από το 2004) και τη μουσικοθεατρική ομάδα Novoflot (από το 2017). Από το 2006 μέχρι το 2018 δίδαξε Αυτοσχεδιασμό στα θερινά σεμινάρια του Μουσικού Χωριού στο Πήλιο. Οι συνθέσεις του περιλαμβάνουν συνθέσεις από μικρά σύνολα μέχρι ορχήστρα, σκηνική μουσική για θέατρο, χορό και κινηματογράφο. Έχουν κυκλοφορήσει περισσότερα από εβδομήντα CD με τη μουσική του ή τη συμμετοχή του ως εκτελεστή.
www.enstase.com

Κέννυ ΜακΛέλλαν Σκηνικό
Αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών Γλασκώβης. Σπούδασε σκηνογραφία στη Σχολή Θεατρικού Σχεδίου Μότλεϋ Λονδίνου, όπου τιμήθηκε με το βραβείο Λίνμπουρυ για θεατρική σκηνογραφία. Έχει συνεργαστεί με μεγάλα φεστιβάλ (Αθηνών, Εδιμβούργου, Βρυξελλών, Βιέννης, Βαρσοβίας, Κολωνίας, Παρισιού), θέατρα (Βασιλική Εταιρεία Σαίξπηρ, Βασιλικό Θέατρο Court, Θέατρο Traverse, Όπερα Μομπελλιέ, Νέα Ισραηλιτική Όπερα, Εθνικό Θέατρο, ΚΘΒΕ, ΕΛΣ, Theseum Ensemble) και χοροθέατρα (Οκτάνα, Sine Qua Non, Ομάδα σύγχρονου χορού της Πέρσας Σταματοπούλου κ.ά). Έχει συμπράξει με σημαντικούς σκηνοθέτες όπως Ντάνι Μπόιλ, Ρότζερ Μισέλ, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Ρούλα Πατεράκη, Κωνσταντίνος Ρήγος, Πέτρος Σεβαστίκογλου, Γιάννης Ιορδανίδης, Έλλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Τσορτέκης, Νικίτα Μιλιβόγεβιτς κ.ά. Έχει φιλοτεχνήσει σκηνικά σε ταινίες μικρού μήκους όπως Tugo Tugo, Φωταγωγός (βραβείο σκηνογραφίας στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας), Εκκρεμές, Υγραέριο (πρώτο βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας), στις ταινίες μεγάλου μήκους Είναι ο Θεός μάγειρας;, Καλά κρυμμένα μυστικά, Αθανασία και στην αμερικανική παραγωγή Arcadia Lost, καθώς επίσης και σε διαφημίσεις.

Κάτριν Κρούμπαϊν Κοστούμια
Γεννήθηκε στη Γερμανία. Σπούδασε Διεπιστημονικές Πολιτιστικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Χίλντεσχαϊμ, Σχολή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών στο Μπράουνσβαϊγκ και Μουσειακές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Ζει στο Βερολίνο και εργάζεται ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος, καθώς και ως ζωγράφος και συγγραφέας. Έχει συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραγωγές σε σκηνοθεσία δημιουργών όπως οι Άλμπρεχτ Χίρχε, ο Φλόριαν Χέρτβεκ, Λαρς-Όλε Βάλμπουργκ, Νίκλαους Χέλμπλινγκ και Ρόμπερτ Λένιγκερ στη Γερμανία, την Ελβετία, την Αυστρία και την Ελλάδα (σε θέατρα όπως το Κρατικό Θέατρο Ανόβερου, το Θέατρο Kammerspiele στο Μόναχο, το Θέατρο της Ιένας, το Θέατρο Volksbühne στο Βερολίνο, το Κρατικό Θέατρο Άαχεν, το Θέατρο της Λουκέρνης, το Θέατρο της Βασιλείας, το Εθνικό Θέατρο, το θέατρο Schauspielhaus της Βιέννης). Το 1991 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Ακύλλα Καραζήση και ακολούθησαν πολλές περαιτέρω συνεργασίες, όπως και με τους Μιχαήλ Μαρμαρινό και Γιάννη Χουβαρδά.
Τα έξοδα ταξιδιού χρηματοδοτούνται από το Τμήμα Πολιτισμού και Ευρώπης της Γερουσίας του Βερολίνου.
https://kathrinkrumbein.wordpress.com/

Αλέκος Αναστασίου Φωτισμοί
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ως διευθυντής φωτογραφίας, έχει εργαστεί σε ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους, τηλεοπτικές σειρές, ντοκιμαντέρ, ενημερωτικές και ψυχαγωγικές εκπομπές. Έχει σχεδιάσει τον φωτισμό σε πεντακόσιες πενήντα περίπου θεατρικές παραγωγές, σε παραστάσεις που δόθηκαν κυρίως σε θέατρα της Αθήνας από κρατικές και ιδιωτικές σκηνές και σε φεστιβάλ θεάτρου στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Επίσης συνεργάστηκε με την Κρατική Όπερα Λα Μονναί των Βρυξελλών και το Εθνικό Θέατρο Πεκίνου σε δικές τους παραγωγές. Έχει βραβευτεί πολλές φορές με το Βραβείο Κοινού από το περιοδικό Αθηνόραμα.

Λάμπρος Γραμματικός Ερμηνευτής
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Ιωάννινα. Είναι απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης Δήμου Αγίας Βαρβάρας «Ιάκωβος Καμπανέλλης» (2016) και απόφοιτος ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός υπολογιστών της Πολυτεχνικής Σχολής της Ξάνθης (2012). Έχει υπάρξει αθλητής της ελληνορωμαϊκής πάλης ενώ έχει ασχοληθεί με τον χορό και τη μουσική. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής με τους Μιχαήλ Μαρμαρινό, Μαρία Κεχαγιόγλου, Ακύλλα Καραζήση κ.ά. Ως ηθοποιός συμμετείχε σε παραστάσεις όπως Η τέχνη του πολέμου (2020, σκην. Βίκυ Κυριακουλάκου), Ο γλάρος (2019-2020, σκην. Γιάννης Παρασκευόπουλος), Ερωτόκριτος (2016-2018, σκην. Νίκος Διαμαντής, Ιωάννα Μακρή), Το δόντι του καρχαρία (2018, σκην. Ζωή Δρακοπούλου) και Το νησί του Πάσχα (2017, σκην. Λύσανδρος Σπετσιέρης). Επίσης, έχει εργαστεί σαν βοηθός σκηνοθέτη στις παραστάσεις Η εκδοχή του Μπράουνινγκ (2014, σκην. Ελένη Σκότη), Ο γυάλινος κόσμος (2015-2016, σκην. Ελένη Σκότη) και Ο χορός του θανάτου (2015, σκην. Δημήτρης Καταλειφός, Ελένη Σκότη).

Ευαγγελία Καρακατσάνη Ερμηνεύτρια
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2011. Είναι κάτοχος διπλώματος μονωδίας, πτυχίου αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας. Έχει συμμετάσχει σε παιδικές παραστάσεις της Κάρμεν Ρουγγέρη στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Έκτοτε έχει συνεργαστεί με τους Θωμά Μοσχόπουλο , Λυδία Κονιόρδου, Ακύλλα Καραζήση, Μιχαήλ Μαρμαρινό, Νίκο Καραθάνο, Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη και Γιάννη Μόσχο, σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση και του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Είναι ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας 4Frontal.

Έκτορας Λυγίζος Ερμηνευτής
Έχει σκηνοθετήσει έργα των Αισχύλου, Ευριπίδη, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Άντον Τσέχωφ, Χένρικ Ίψεν, Σάμιουελ Μπέκετ, Τζουζέππε Βέρντι, Αλφρέ Ζαρρύ, Μάικλ Φρέιν, Άλλεν Μπόρετζ και Τζον Μάρρεϋ, Γιώργου Κουμεντάκη, Ίντα Γουόλς, Φιλίπ Μινυανά, Παύλου Μάτεσι, Χαίντλ Κλάους, Γκάρι Όουεν, στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στο Εθνικό Θέατρο, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Φεστιβάλ Αθηνών, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στο ΚΠΙΣΝ, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο Θέατρο Αμόρε, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου κ.α. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει τη μεγάλου μήκους ταινία Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού (2012) και τις μικρού μήκους ταινίες Αγνά νιάτα (2004) και Εσωτερικό σπιτιού με γυναίκα που καθαρίζει μήλα (2002).

Μάριος Σαραντίδης Ερμηνευτής
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος του Tμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ (Πάντειο Πανεπιστήμιο). Αποφοίτησε από την Ανώτατη Ακαδημία Μουσικής και Θεάτρου του Μονάχου με καθηγήτρια τη Δάφνη Ευαγγελάτου. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και γερµανικά. Τελευταία µελετά µε τον Δηµήτρη Καβράκο. Έχει συνεργαστεί µε αρχιμουσικούς όπως Αντρέας Σπέρινγκ, Γιώργος Πέτρου, Μάρκελλος Χρυσικόπουλος, Αντρέας Κοβάλεβιτς, Βιλ Χούμπουργκ, Ούλριχ Νικολάι, Καρλ-Χάιντς Στέφενς, Στάθης Σούλης, Αντρέας Κοκ, Λουκάς Καρυτινός, Ζωή Ζενιώδη, Ζωή Τσόκανου, Γιώργος Ζιάβρας κ.ά. καθώς και µε σκηνοθέτες όπως Μπάρι Κόσκι, Ρόζμουντ Γκίλμορ, Τίλμαν Κνάμπε, Δηµήτρης Καραντζάς, Νίκος Καραθάνος, Ρενάτε Άκερμαν, Ρόλαντ Σβαμπ, Ρόμπερτ Tάνενμπαουμ, Mαρτίνα Βεχ, Νίκο Χέμπελ, Σπύρος Ευαγγελάτος, Ακύλλας Καραζήσης, Μιχαήλ Μαρµαρινός, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Ζωή Ξανθοπούλου, Μαριάννα Κάλµπαρη, Κατερίνα Ευαγγελάτου κ.ά. Το ρεπερτόριο του εκτείνεται από την μπαρόκ μουσική ως τις όπερες του 21ου αιώνα, ορατόριο, τραγούδια (Lieder), μιούζικαλ. Έχει εµφανιστεί σε ΕΛΣ, ΜΜΑ, Ηρώδειο, Μόναχο (Prinzregententheater και Κρατικό Θέατρο Γκαίρτνερπλατς), Δημοτικό Θέατρο Ίνγκολστατ, Φεστιβάλ Βάγκνερ του πύργου Νώυσβανσταϊν και Μπαντ-Ράιχενχαλ, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, RadialSystem V Βερολίνου κ.ά.

Μαρία Σκουλά Ερμηνεύτρια
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στο θέατρο έχει συνεργαστεί με τους Λευτέρη Βογιατζή, Κώστα Τσιάνο, Γιάννη Χουβαρδά, Θωμά Μοσχόπουλο, Ακύλλα Καραζήση, Νίκο Χατζόπουλο, Βίκυ Γεωργιάδου, Κάριν Χένκελ, Μιχαήλ Μαρμαρινό, Λίλο Μπάουρ, Μαρκ Φον Χέννινγκ, Έφη Θεοδώρου, Σπύρο Ευαγγελάτο, Χάρη Φραγκούλη, Κορνήλιο Σελαμσή, Φένια Παπαδόδημα, Γιάννη Μόσχο, Δημήτρη Καραντζά, Βίκυ Βασιλοπούλου, Δημήτρη Αγαρτζίδη, Γιώργο Σκεύα, Γιάννη Σκουρλέτη σε έργα του παγκόσμιου και του ελληνικού ρεπερτορίου. Στον κινηματογράφο, έχει συνεργαστεί με τους Περικλή Χούρσογλου, Ευθύμη Χατζή, Ζανίν Μεράπφελ, Βασίλη Δούβλη, Παναγιώτη Φαφούτη, Πέννυ Παναγιωτοπούλου, Δημήτρη Μπαβέλλα, Γιάννη Λεοντάρη, Αποστολία Παπαϊωάννου, Αλέξανδρο Αβρανά, Γιώργο Ζαφείρη, Αργύρη Παπαδημητρόπουλο, Γιαν Φόγκελ, Κώστα Γεραμπίνη, Σύνη Παππά, Νάνσυ Μπινιαδάκη, Σοφία Γεωργοβασίλη, Γιάννη Σμαραγδή, Γιάννη Αλεξίου. Στην τηλεόραση συμμετείχε στη σειρά Τα ψάθινα καπέλα, βασισμένη στο μυθιστόρημα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη (σκην. Γ. Λαπατάς). Διδάσκει υποκριτική στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Πράξη Επτά, στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Δήμου Αγίας Βαρβάρας και στην Ανώτερη Σχολή Θεάτρου ΝΟΤΟΣ στο Ηράκλειο Κρήτης.