Ταξίδι στην αιωνιότητα

Ο Ρενάτο Τζανέλλα χορογραφεί εμβληματικές συνθέσεις της Ελένης Καραΐνδρου που έντυσαν ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η χορογραφία εκφράζει τα συναισθήματα που αναδύονται από την μουσική της Ε. Καραΐνδρου και τις εικόνες του Θ. Αγγελόπουλου.

Λίγα λόγια από τον Ρενάτο Τζανέλλα:

“Η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου είναι ένα ταξίδι από μόνη της. Η λέξη «ταξίδι» είναι επίσης πολύ κοντά σε περιεχόμενο σ’ αυτό που προσπαθεί να είναι αυτή η παράσταση: ένα σύντομο ταξίδι”.

“Η πρόθεσή μου δεν είναι βέβαια να αφηγηθώ μια ιστορία για τις ταινίες. Οι ταινίες είναι από μόνες τους ένας κόσμος. Θέλησα να αφεθώ να εμπνευστώ από την ίδια τη μουσική και από τις ταινίες και να δημιουργήσω κάτι που μεταδίδει αυτά τα οποία ένιωσα κι εγώ βλέποντάς τις, αυτά για τα οποία μιλούν˙ όλα αυτά που βρίσκω υπέροχα αλλά τόσο έντονα, που αμέσως νιώθω ότι πρέπει να πάρω μια απόσταση: τα έντονα συναισθήματα, το πάθος, την απελπισία, τη θλίψη”.

“Ήταν αναπόφευκτο αυτό το έργο να αναπτύσσεται στη σκιά του γίγαντα κινηματογραφιστή και η αλήθεια είναι ότι ένιωσα στην αρχή μια πίεση. Αλλά συμφωνήσαμε και οι τρεις, η Ελένη, η Κατερίνα κι εγώ, ότι πρέπει να απελευθερωθούμε από τις ταινίες και να ερμηνεύσουμε τη μουσική στο νέο έργο”.

“Το «ταξίδι» και η «αιωνιότητα» είναι άλλωστε δύο έννοιες που αφορούν άμεσα τον καλλιτέχνη. Η δημιουργία είναι σαν το ταξίδι. Δεν ξέρεις ποτέ πού θα σε βγάλει και δεν ξέρεις ποτέ αν θα μείνει κάτι απ’ αυτό που κάνεις, στο οποίο βάζεις κάτι από τον εαυτό σου”.

Σημείωμα Ελένης Καραΐνδρου:

«Η πρώτη μου συνεργασία με το Θόδωρο Αγγελόπουλο ήταν το Ταξίδι στα Κύθηρα, το ταξίδι στο ανέφικτο. Στην Αιωνιότητα και μια μέρα, την έκτη από τις οκτώ συνεργασίες μας, ο Θόδωρος κατακτούσε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και παρέδιδε μια ταινία, ποιητικό στοχασμό, πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη και τα όριά της, αφήνοντας παρακαταθήκη το μεγάλο ερώτημα, τι είναι το αύριο, πόσο διαρκεί το αύριο...Μια αιωνιότητα και μια μέρα. Την απάντηση τη δανείζεται από το Σαίξπηρ, δίνοντάς της ωστόσο την προέκταση του δικού του στοχασμού.

Όταν συναντήθηκα με το Ρενάτο Τζανέλλα, μετά από πρόσκληση του Μύρωνα Μιχαηλίδη, μέσα μου γεννήθηκε η βεβαιότητα ότι η μουσική που έγραψα, εμπνεόμενη από το ποιητικό όραμα του Αγγελόπουλου, στα χέρια του χαρισματικού χορογράφου θα έπαιρνε άλλες διαστάσεις και θα ζωντάνευε μέσα από τη γλώσσα του σώματος. Δουλέψαμε μαζί με το Ρενάτο για να χτίσουμε μαζί ένα ενιαίο έργο δραματουργικά, ένα μουσικό ταξίδι με πολλούς σταθμούς, με πολλές εικόνες, με ανατροπές, με εναλλαγή χρωμάτων.
Από Το λιβάδι που δακρύζει και το θέμα του πρόσφυγα, στην αναχώρηση και το θέμα της αιωνιότητας κι από την Αναζήτηση στο Ταξίδι στα Κύθηρα. Από το Βλέμμα του Οδυσσέα, στον αποχαιρετισμό του Μελισσοκόμου κι από το Χορό στο ποτάμι της Σκόνης του χρόνου, στο Τοπίο στην ομίχλη και το Adagio - το θέμα του πατέρα.

Η συνάντηση μου με το Ρενάτο, ο τρόπος που ακούει τη μουσική, η βαθειά του ευαισθησία, η γνώση και το ταλέντο του, πιστεύω θα φωτίσουν αθέατες πλευρές της μουσικής μου.
Η παρουσία της Κατερίνας Αγγελοπούλου στη σκηνογραφία και τα κοστούμια, μιας νέας καλλιτέχνιδας με φλόγα και όραμα, με γεμίζει χαρά και συγκίνηση γιατί πιστεύω πως μαζί με το ταλέντο της καταθέτει ένα σημαντικό συγκινησιακό φορτίο και μια βαθειά γνώση του ψυχικού τοπίου του Θόδωρου Αγγελόπουλου».