Σύγχρονη όπερα

Στο πρόγραμμα της σύγχρονης όπερας παρουσιάζονται δύο έργα που προέκυψαν από τον διαγωνισμό της ΕΛΣ για νέο έργο σύγχρονης όπερας, ο Αγαμέμνων του Απόστολου Ντάρλα και The Darkness of Mistico του Γρηγόρη Εμφιετζή. Μαζί τους, σε πανελλήνια πρώτη ανεβαίνει η όπερα δωματίου Ο άγγελος στο πλοίο του Γερμανού συνθέτη Ντέτλεφ Γκλάνερτ, τελευταίο έργο της τριλογίας με τίτλο Wasserspiele (Τρία έργα του νερού) που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1995.

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Νίκος Διαμαντής / Τρεις πιθανοί λόγοι / Μια σύγχρονη όπερα για τη ζωή

Μέσα από μια χειρονομία ενός τοπίου ονειρικού, τρεις σύγχρονες όπερες συνομιλούν με τη ζωή. Με την ανθρώπινη ύπαρξη όπως αυτή εμφανίζεται και χάνεται μέσα στους μύθους του Ορφέα και της Ευρυδίκης, του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας και του συμβολικού ναυαγίου ενός κόσμου.

Ένα φεγγάρι είναι ο τόπος που συγκλίνει η θλίψη μας, σκοτεινό θεμέλιο του θορύβου της ζωής. Το ανείπωτο της κραυγής του Ορφέα, οι εσωτερικές δονήσεις, συγκρούσεις, η έκσταση τρόμου του μέσα στη μέθη της μουσικής του, συναντούν την Ευρυδίκη και τις γυναικείες μεταμορφώσεις του αρχέτυπου της γυναίκας για να δημιουργήσουν τη σκοτεινή ύλη της ζωής.

Το αρσενικό και το θηλυκό, το αδύνατο της ένωσης, η ανικανότητα δημιουργίας κοινού κόσμου, ανικανότητα δημιουργίας μιας ολότητας και η διαρκής σύγκρουσή τους αρθρώνει κυριαρχίες και αποκλίσεις. Η συνομιλία τους, λυρική, ελλειμματική, σιωπηλή, γεμάτη κενά και ενοχές, γλιστρά από ένα κόσμο μυστικιστικό και παγανιστικό, σε ένα σύμπαν μέλλοντος. Αντίθετα, η δυναμική χρήση ενός επικού κόσμου που ραγίζει από το αίμα της εκδίκησης στο μύθο του Αγαμέμνονα, του κόσμου που μοιάζει να αλλάζει τάξη και προτεραιότητες, συναντά ένα νέο άνθρωπο.

Ζωή δικαιοσύνης και απορίας. Ζωή μετέωρη. Γέρνει και ραγίζει ο κόσμος με μεγάλους και υπόγειους ανέμους, που θα φέρουν αλλαγές στη συνέχεια του μύθου. Ανάμεσά τους μια παραβολή για την ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει θεούς. Να ακουμπήσει τον τρόμο του και τη γελοιότητα της τραγωδίας της ζωής του σε μια μεταφυσική. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τις ρωγμές του φόβου μας δημιουργεί μια ελλειμματική γεωμετρία. Μια τρύπα ζωής που ερήμην πορεύεται ο άνθρωπος. Τρύπες που η ύπαρξή μας παγιδευμένη προσπαθεί να αρπάξει θεό. Όποιον θεό.

Φεγγάρι μιας ζωής λοιπόν που ακουμπάει ο μύθος πάνω του. Μια δεξαμενή σκέψης, εργοτάξιο ελπίδας, καταφύγιο ονείρων για το σύγχρονο άνθρωπο.