Ένας άντρας για όλες

Την κωμική όπερα του Μπαλντασσάρε Γκαλούππι Ένας άντρας για όλες (L' amante di tutte), παρουσιάζουν οι Μονωδοί του Στούντιο Όπερας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για δύο μοναδικές παραστάσεις, την Παρασκευή 20 και την Κυριακή 22 Ιουνίου στο Θέατρο Ολύμπια.
Η κωμική όπερα του Ιταλού συνθέτη που χαρακτηρίζεται ως ο «πατέρας της κωμικής όπερας» -σε ποιητικό κείμενο του γιου του Αντόνιο, με το ψευδώνυμο Ατζέο Λιτέο- είναι μια σπαρταριστή κωμωδία χαρακτήρων, στην οποία μετά από παρεξηγήσεις, παράνομους έρωτες και χωρισμούς έρχεται το πολυπόθητο happy end, βρίσκοντας στο τέλος όλους τους ήρωες ευτυχισμένους.
Η σκηνοθέτις της παράστασης, Αγγέλα Σαρόγλου, τοποθετεί τη δράση της όπερας σε μια βίλα στην Κηφισιά, στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και παρουσιάζει το έργο σαν μια ταινία της χρυσής εποχής του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου. Όπως η ίδια σημειώνει, «η μαζική παραγωγή ταινιών τη “χρυσή” εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, ανάγκαζε συχνά τους δημιουργούς να ανατρέχουν στην κωμωδία παρεξηγήσεων, ένα είδος που χαρακτήρισε ο σύγχρονος του Γκαλούππι, Κάρλο Γκολντόνι. Έτσι, ο παραλληλισμός δεν είναι τυχαίος, αλλά ούτε επιφανειακός. Οι ανάγκες της παραγωγής μας ώθησαν να παρουσιάσουμε μια συντομευμένη μορφή του έργου, πιο μεστή, τελικά ακόμη πιο κοντινή στην παραγωγή της “χρυσής” εποχής του ελληνικού κινηματογράφου».
Στους βασικούς ρόλους εναλλάσσονται σε δύο διανομές οι: Δήμητρα Κωτίδου και Ερωφίλη-Ιωσηφίνα Παπαδόγια (Κλαρίτσε), Δήμητρα-Ρωξάνη Παπαδημητρίου και Ιωάννα Κοκοβίκα (Λουτσίντα), Μαρία-Χριστίνα Ασημακοπούλου και Ελισάβετ-Νεφέλη Παπαγεωργίου (Ντορίνα), Χρήστος Κεχρής (Κόμης Ευγένιος), Σταμάτης Μπερής (Ντον Οράτσιο), Νικόλαος Κατσιγιάννης (Μινγκόνε), Μαξίμ Κλονόφσκι (Μαρκήσιος Κανόπιο).
Τη μετάφραση του ποιητικού κειμένου υπογράφει η Μαρία Μουρκούση. Στη μουσική διεύθυνση, ο υπεύθυνος σπουδών του Στούντιο Όπερας της ΕΛΣ, Νίκος Βασιλείου.
Τo Στούντιο Όπερας της ΕΛΣ έχει ως βασικό στόχο τη δημιουργία μιας νέας γενιάς καλλιτεχνών με πλήρη επαγγελματική κατάρτιση. Κατά τη διάρκεια του κύκλου σπουδών τους στο Στούντιο Όπερας οι σπουδαστές διδάσκονται ρόλους από το ευρύ φάσμα του λυρικού ρεπερτορίου. Παράλληλα, παρακολουθούν σεμινάρια και διαλέξεις με θέματα όπως στιλιστική ανάλυση και ιστορικό πλαίσιο του μουσικού υλικού, βασικές αρχές ορθοσωμικής για τραγουδιστές, ανατομική γνώση του φωνητικού οργάνου και της λειτουργίας του, αλλά και νέα μαθήματα για την εις βάθος κατανόηση της οπερατικής τέχνης. Στο Στούντιο Όπερας διδάσκουν κάθε χρονιά έμπειροι καθηγητές και κορεπετίτορες, αλλά και καταξιωμένοι αρχιμουσικοί και σκηνοθέτες.

[Σημείωμα της σκηνοθέτιδος Αγγέλας Σαρόγλου]

Γιατί στην Κηφισιά του ’60;
Πολλοί θεωρούν ότι η όπερα είναι ένα ελιτίστικο θέαμα, γραμμένο από μεγαλοαστούς για μεγαλοαστούς. Και ίσως να έχουν δίκιο. Όμως, η opera giocosa έχει εξορισμού ένα ύφος πιο ποπ, τόσο στα θέματά της, στη δομή των –στερεοτυπικών– χαρακτήρων της, όσο και στη δραματουργία της. Κι αν το 1760 ο Γκαλούππι απευθυνόταν σε μια μόνον τάξη, αυτή των αστών, διακόσια χρόνια αργότερα ο ελληνικός κινηματογράφος χρησιμοποιώντας πανομοιότυπα θέματα και χαρακτήρες απέδειξε ότι όλοι έχουμε καρδιά. Λαός και Κολωνάκι. Η μαζική παραγωγή ταινιών τη «χρυσή» εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, ανάγκαζε συχνά τους δημιουργούς να ανατρέχουν στην κωμωδία παρεξηγήσεων, ένα είδος που χαρακτήρισε ο σύγχρονος του Γκαλούππι, Κάρλο Γκολντόνι. Έτσι, ο παραλληλισμός δεν είναι τυχαίος, αλλά ούτε επιφανειακός.
Οι ανάγκες της παραγωγής μάς ώθησαν να παρουσιάσουμε μια συντομευμένη μορφή του έργου, πιο μεστή, τελικά ακόμη πιο κοντινή στην παραγωγή της «χρυσής» εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Οι συντμήσεις έγιναν με σεβασμό στο πρωτότυπο, αλλά και στο σημερινό ακροατή. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο αλλάξαμε τον τίτλο σε Ένας άντρας για όλες, αντί του πρωτοτύπου Εραστής όλων των γυναικών. Η απλοϊκή μορφή αυτών των έργων δεν πρέπει να παρεξηγηθεί ως εύκολη λύση του εκάστοτε δημιουργού. Ο στερεοτυπικός χαρακτήρας αποτελεί μια πλατφόρμα από την οποία ο καλλιτέχνης μπορεί να αναδείξει την προσωπικότητά του, χωρίς να προσκολλάται στο γράμμα του κειμένου, όπως διαχρονικά μας απέδειξε ο ελληνικός κινηματογράφος του ‘60. Έτσι, ωθήσαμε τους νέους καλλιτέχνες του Στούντιο Όπερας να κάνουν αυτό που μόνο νέοι καλλιτέχνες μπορούν να κάνουν: Κάτι καινούργιο από κάτι παλιό.