3 ROOMS

Το Μπαλέτο της ΕΛΣ επαναλαμβάνει την εξαιρετικά επιτυχημένη παραγωγή 3 ROOMS, με την οποία ο Διευθυντής του Μπαλέτου της ΕΛΣ Κωνσταντίνος Ρήγος επιχειρεί έναν δημιουργικό διάλογο πάνω στη σύγχρονη γλώσσα του χορού με δύο από τις σημαντικότερες μορφές του χορού παγκοσμίως, τον κορυφαίο Τσέχο χορογράφο Γίρζι Κύλιαν και τον διεθνώς αναγνωρισμένο Ισραηλινό χορογράφο Οχάντ Ναχαρίν. Για τέσσερις παραστάσεις, στις 15, 16, 18 και 19 Φεβρουαρίου 2023, στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Η παραγωγή υλοποιείται με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) [www.SNF.org] για την ενίσχυση της καλλιτεχνικής εξωστρέφειας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Η χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου To ισοκράτημα ενός παιδιού, σε μουσική του Καλλιτεχνικού Διευθυντή της ΕΛΣ Γιώργου Κουμεντάκη, συνομιλεί με την εμβληματική χορογραφία του Γίρζι Κύλιαν Petite mort και τη διάσημη χορογραφία Minus 16 του Οχάντ Ναχαρίν, πάνω στις ιδιαίτερες ερμηνευτικές απαιτήσεις των οποίων θα δοκιμαστούν οι χορευτές του Μπαλέτου της ΕΛΣ. Στο Ισοκράτημα ενός παιδιού συμμετέχουν και σπουδαστές της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού ΕΛΣ.

To ισοκράτημα ενός παιδιού / The Pedal Tone for a Child

Ο Διευθυντής του Μπαλέτου της ΕΛΣ Κωνσταντίνος Ρήγος χορογραφεί το έργο του Γιώργου Κουμεντάκη Το ισοκράτημα ενός παιδιού. Το έργο έχει ως αφετηρία τη βυζαντινή μουσική και πραγματεύεται την ανακάλυψη του κόσμου της φύσης και της παράδοσης. H χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου μας μεταφέρει σε έναν ασπρόμαυρο, εγκαταλειμμένο κόσμο, όπου η πινακίδα μιας ξεχασμένης διαφήμισης στέκεται σαν σκιάχτρο στον μακρινό ορίζοντα. Το έδαφος είναι χορταριασμένο, ενώ κάποια καδρόνια μοιάζουν με όπλα μιας ξεχασμένης συμπλοκής. Εφηβεία, όνειρα, ρομαντισμός. Η αγωνία για το αύριο ή αγωνία για το τίποτα. Τα όρια του κόσμου αλλάζουν, όλος ο κόσμος στα πόδια μας, όλος ο κόσμος πάνω από το κεφάλι μας. «Άραγε οι επιλογές μας είναι πραγματικά δικές μας ή προκαθορισμένες; Η εμπειρία και η γνώση απέναντι στην τραχύτητα και την ευαισθησία δημιουργούν ένα κινησιολογικό ρίσκο», σημειώνει ο Ρήγος.

Ο Γιώργος Κουμεντάκης αναφέρει για το έργο: «Στο πρώτο μέρος του έργου μια μελωδία, καβάλα σ’ έναν αυτοσχέδιο χορό, έρχεται από την Ανατολή ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο. Τα όργανα στροβιλίζονται σε απίθανους συνδυασμούς ηχοχρωμάτων και σε ατελείωτους ρυθμικούς καλπασμούς. Οι νότες μεταμορφώνονται σ’ ένα τρυφερό κύμα νοσταλγίας. Στο δεύτερο μέρος οι μουσικοί της ορχήστρας παίζουν με το φωνήεν όμικρον και διάφορους συνδυασμούς συμφώνων, κάνοντας το ισοκράτημα να φαίνεται σαν ένα κομμάτι βγαλμένο από τους ήχους της φύσης. Γύρω του τυλίγονται μελωδίες που περιστρέφονται σε αέναους κύκλους και ταξιδεύουν από όργανο σε όργανο με συνεπιβάτη την παιδική φαντασία. Ένας πολεμικός χορός από τον Πόντο είναι το θέμα του τρίτου μέρους. Οι μουσικοί γίνονται πολεμιστές. Φτάνουν σε ακραίες καταστάσεις και ξεπερνούν τα προσωπικά τους όρια σε μια μάχη με τον χρόνο, προσβλέποντας σ’ ένα καλύτερο μέλλον».

Petite mort

Ο σπουδαίος Γίρζι Κύλιαν, καλλιτεχνικός διευθυντής του Nederlands Dans Theater (1975-1999), πρωτοπαρουσίασε τη χορογραφία Petite mort στο Ζάλτσμπουργκ για τα 200 χρόνια από τον θάνατο του Μότσαρτ. Για το έργο αυτό χορογράφησε τα αργά μέρη από τα δημοφιλή κοντσέρτα για πιάνο αρ. 21 και 23 του Μότσαρτ. Η επιθετικότητα, η σεξουαλικότητα, η ενέργεια, η σιωπή παίζουν σημαντικό ρόλο στη χορογραφία, άλλωστε το Petite mort (Μικρός θάνατος) χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον οργασμό στα γαλλικά και στα αραβικά. Ο χορογράφος εξηγεί: «Το έργο Petite mort είναι ένας ποιητικός και παράξενα σημαντικός τρόπος να περιγράψει κανείς την έκσταση της ερωτικής πράξης. Στα γαλλικά, και σε κάποιες άλλες γλώσσες, η αίσθηση αυτή περιγράφεται ως “μικρός θάνατος”. Και ίσως πράγματι να ισχύει το ότι η στιγμή της απόλαυσης (ή η στιγμή όπου είναι δυνατόν να δημιουργηθεί μια νέα ζωή) μας υπενθυμίζει το γεγονός ότι οι ζωές μας έχουν σχετικά σύντομη διάρκεια και ότι ο θάνατος δεν βρίσκεται ποτέ πολύ μακριά μας. Στο έργο μου αυτό έχω βασίσει τη χορογραφία σε δύο αργά μέρη από τα δύο πιο διάσημα κοντσέρτα για πιάνο του Μότσαρτ. Τα έκοψα από τα γρήγορα μέρη, αφήνοντάς τα ως ακρωτηριασμένους κορμούς, να κείτονται αβοήθητα μπροστά στον ακροατή και τον θεατή. Κείτονται εκεί, σαν κάτι αρχαίοι κορμοί, χωρίς χέρια και πόδια, ανίκανοι να περπατήσουν ή να αγκαλιάσουν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια τέτοια πράξη είναι διαστροφική. Ωστόσο την κάνουμε. Κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι ιερό».

> Τα σκηνικά της παραγωγής Petite mort κατασκευάστηκαν τμηματικά στα εργαστήρια του Κρατικού Θεάτρου Σαξονίας – Κρατικής Όπερας Δρέσδης.

Minus 16

Με μουσικές από τον Ντην Μάρτιν έως το μάμπο, την τέκνο και την παραδοσιακή ισραηλινή μουσική, ο κορυφαίος χορογράφος και καλλιτεχνικός διευθυντής της περίφημης Ομάδας Χορού Μπατσέβα (1990-2019), δημιούργησε το Minus 16, μια χορογραφία που καταργεί τα όρια μεταξύ κοινού και χορευτών με έναν μοναδικό, απρόβλεπτο τρόπο.

Το Minus 16 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1999 στη Χάγη από το χοροθέατρο Nederlands Dans Theater ΙΙ. Βασίζεται σε αποσπάσματα από προηγούμενα έργα του Ναχαρίν, όπως τα Mabul (1992), Anaphaza (1993) και Zachacha (1998). Η μουσική φέρνει σε διάλογο κομμάτια από τον κόσμο της κλασικής, της παραδοσιακής και της ποπ κουλτούρας. Εκτός από το σκηνικό του έργο, ο Ναχαρίν ανέπτυξε επίσης την Γκάγκα, μια καινοτόμο κινησιολογική γλώσσα βασισμένη στην έρευνα πάνω στην όξυνση των αισθήσεων και της φαντασίας, τη συνειδητοποίηση της φόρμας, την ανεύρεση νέων κινησιολογικών συνηθειών και την υπέρβαση των οικείων ορίων. Η Γκάγκα αποτελεί τη βάση της καθημερινής εκπαίδευσης των χορευτών της Μπατσέβα και έχει διαδοθεί παγκοσμίως μεταξύ χορευτών, αλλά και μη χορευτών.