3 Rooms

Η παραγωγή υλοποιείται με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) [www.SNF.org] για την ενίσχυση της καλλιτεχνικής εξωστρέφειας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ολοκληρώνει με επιτυχία την καλλιτεχνική περίοδο 2021/22 παρουσιάζοντας μια νέα φιλόδοξη παραγωγή, με τρεις χορογραφίες σύγχρονου χορού. Ο Διευθυντής του Μπαλέτου της ΕΛΣ Κωνσταντίνος Ρήγος ανοίγει έναν δημιουργικό διάλογο πάνω στη σύγχρονη γλώσσα του χορού με δύο από τις σημαντικότερες μορφές του χορού παγκοσμίως, τον κορυφαίο Τσέχο χορογράφο Γίρζι Κύλιαν και τον διεθνώς αναγνωρισμένο Ισραηλινό χορογράφο Οχάντ Ναχαρίν. Για τέσσερις παραστάσεις στις 18, 20, 21 και 22 Μαΐου 2022 στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Στο τρίπτυχο χορού 3 Rooms, το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής θα παρουσιάσει τη νέα χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου To ισοκράτημα ενός παιδιού, σε μουσική του Καλλιτεχνικού Διευθυντή της ΕΛΣ Γιώργου Κουμεντάκη, την εμβληματική χορογραφία του Γίρζι Κύλιαν Petite mort και τη διάσημη χορογραφία Minus 16 του Οχάντ Ναχαρίν.

Το Μπαλέτο της ΕΛΣ ερμηνεύει για πρώτη φορά χορογραφίες των Γίρζι Κύλιαν και Οχάντ Ναχαρίν, δύο σπουδαίων χορογράφων που καθόρισαν τον σύγχρονο χορό παγκοσμίως. Για τη χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου οι χορευτές του Μπαλέτου της ΕΛΣ μοιράζονται για πρώτη φορά τη σκηνή με σπουδαστές της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού ΕΛΣ και της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ).

To ισοκράτημα ενός παιδιού / The Pedal Tone for a Child

 Χορογραφία – Σκηνικό: Κωνσταντίνος Ρήγος
Μουσική: Γιώργος Κουμεντάκης
Μουσική διεύθυνση: Λουκάς Καρυτινός
Κοστούμια: Γιώργος Σεγρεδάκης
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Συνεργάτιδα αρχιτέκτονας: Μαίρη Τσαγκάρη

Χορεύουν:
Χριστίνα Μακρίδου (20 & 22/05), Πόπη Σακελλαροπούλου (18 & 21/05), Γιoβάνκα Ζάριτς (18 & 21/05), Όλγα Ζουρμπινά (20 & 22/05)
Ντανίλο Ζέκα (18, 20, 21 & 22/05), Στράτος Παπανούσης (20 & 22/05), Ίγκορ Σιάτζκο (18 & 21/05), Γιάννης Μητράκης (18 & 21/05), Θανάσης Σολωμός (20 & 22/05)

Με την Ορχήστρα της ΕΛΣ και την συμμετοχή σπουδαστών της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού ΕΛΣ και της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης.

Ο Διευθυντής του Μπαλέτου της ΕΛΣ Κωνσταντίνος Ρήγος παρουσιάζει μια νέα χορογραφία πάνω στο έργο του Γιώργου Κουμεντάκη Το ισοκράτημα ενός παιδιού. Το έργο έχει ως αφετηρία τη βυζαντινή μουσική και πραγματεύεται την ανακάλυψη του κόσμου της φύσης και της παράδοσης. H νέα χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου μας μεταφέρει σε έναν ασπρόμαυρο, δυστοπικό, εγκαταλειμμένο κόσμο, όπου η πινακίδα μιας ξεχασμένης διαφήμισης στέκεται σαν σκιάχτρο στον μακρινό ορίζοντα. Το έδαφος είναι χορταριασμένο, ενώ κάποια καδρόνια μοιάζουν με όπλα μιας ξεχασμένης συμπλοκής. Εφηβεία, όνειρα και ρομαντισμός. Η αγωνία για το αύριο ή αγωνία για το τίποτα. Τα όρια του κόσμου αλλάζουν, όλος ο κόσμος στα πόδια μας, όλος ο κόσμος πάνω από το κεφάλι μας. «Άραγε οι επιλογές μας είναι πραγματικά δικές μας ή προκαθορισμένες; Το ισοκράτημα ενός παιδιού είναι έργο για ένα μεικτό σύνολο των χορευτών του Μπαλέτου της ΕΛΣ και σπουδαστών χορού. Η εμπειρία και η γνώση απέναντι στην τραχύτητα και την ευαισθησία δημιουργούν ένα κινησιολογικό ρίσκο», σημειώνει ο Κωνσταντίνος Ρήγος.

Ο Γιώργος Κουμεντάκης αναφέρει για το έργο: «Στο πρώτο μέρος του έργου μια μελωδία, καβάλα σ’ έναν αυτοσχέδιο χορό, έρχεται από την Ανατολή ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο. Τα όργανα στροβιλίζονται σε απίθανους συνδυασμούς ηχοχρωμάτων και σε ατελείωτους ρυθμικούς καλπασμούς. Οι νότες μεταμορφώνονται σ’ ένα τρυφερό κύμα νοσταλγίας. Στο δεύτερο μέρος οι μουσικοί της ορχήστρας παίζουν με το φωνήεν όμικρον και διάφορους συνδυασμούς συμφώνων, κάνοντας το ισοκράτημα να φαίνεται σαν ένα κομμάτι βγαλμένο από τους ήχους της φύσης. Γύρω του τυλίγονται μελωδίες που περιστρέφονται σε αέναους κύκλους και ταξιδεύουν από όργανο σε όργανο με συνεπιβάτη την παιδική φαντασία. Ένας πολεμικός χορός από τον Πόντο είναι το θέμα του τρίτου μέρους. Οι μουσικοί γίνονται πολεμιστές. Φτάνουν σε ακραίες καταστάσεις και ξεπερνούν τα προσωπικά τους όρια σε μια μάχη με τον χρόνο, προσβλέποντας σ’ ένα καλύτερο μέλλον».

Petite mort

Χορογραφία – Σκηνικό – Φωτισμοί: Γίρζι Κύλιαν
Μουσική: Β. Α. Μότσαρτ
Κοστούμια: Γιόκε Φίσσερ

Αρετή Νότη (18 & 21/05) / Μάγδα Κούκου-Φέρρα (20 & 22/05)
Ντανιέλε Πεκοράρι (18 & 21/05) / Ανχελ Μαρτίνεζ-Σάντσεθ (20 & 22/05)

Αλίσια Τάουνσεντ (18 & 21/05) / Ζωή Σχοινοπλοκάκη (20 & 22/05)
Άριε Μπέιτς-Βινουέζα (18 & 21/05) / Τζάουμα Ντεουλοφέου-Σεγκί (20 & 22/05)

Ελευθερία Στάμου (18 & 21/05) / Αρετή Νότη (20 & 22/05)
Μάνες Αλμπέρντι (18 & 21/05) / Ντανιέλε Πεκοράρι (20 & 22/05)

Έλενα Κέκκου (18 & 21/05) / Ελευθερία Στάμου (20 & 22/05)
Βαγγέλης Μπίκος (18 & 21/05) / Ντανίλο Ζέκα (20 & 22/05)

Μαρίτα Νικολίτσα (18 & 21/05) / Αλίσια Τάουνσεντ (20 & 22/05)
Γιάννης Γκάντσιος (18 & 21/05) / Γιώργος Χατζόπουλος (20 & 22/05)

Μαργαρίτα Κώστογλου (18 & 21/05) / Αριάδνη Φιλιππάκη (20 & 22/05)
Στέλιος Κατωπόδης (18 & 21/05) / Γιάννης Μητράκης (20 & 22/05)

Ο σπουδαίος Γίρζι Κύλιαν, καλλιτεχνικός διευθυντής του Nederlands Dans Theater (1975-1999), πρωτοπαρουσίασε τη χορογραφία Petite mort στο Ζάλτσμπουργκ για τα 200 χρόνια από τον θάνατο του Μότσαρτ. Για το έργο αυτό χορογράφησε τα αργά μέρη από τα δημοφιλή κοντσέρτα για πιάνο αρ. 21 και 23 του Μότσαρτ. Ο χορογράφος αναφέρει: «Το έργο Petite mort είναι ένας ποιητικός και παράξενα σημαντικός τρόπος να περιγράψει κανείς την έκσταση της ερωτικής πράξης. Στα γαλλικά, και σε κάποιες άλλες γλώσσες, η αίσθηση αυτή περιγράφεται ως “μικρός θάνατος”. Και ίσως πράγματι να ισχύει το ότι η στιγμή της απόλαυσης (ή η στιγμή όπου είναι δυνατόν να δημιουργηθεί μια νέα ζωή) μας υπενθυμίζει το γεγονός ότι οι ζωές μας έχουν σχετικά σύντομη διάρκεια και ότι ο θάνατος δεν βρίσκεται ποτέ πολύ μακριά μας. Στο έργο μου αυτό έχω βασίσει τη χορογραφία σε δύο αργά μέρη από τα δύο πιο διάσημα κοντσέρτα για πιάνο του Μότσαρτ. Τα έκοψα από τα γρήγορα μέρη, αφήνοντάς τα ως ακρωτηριασμένους κορμούς, να κείτονται αβοήθητα μπροστά στον ακροατή και τον θεατή. Κείτονται εκεί, σαν κάτι αρχαίοι κορμοί, χωρίς χέρια και πόδια, ανίκανοι να περπατήσουν ή να αγκαλιάσουν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια τέτοια πράξη είναι διαστροφική. Ωστόσο την κάνουμε. Κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι ιερό». Η επιθετικότητα, η σεξουαλικότητα, η ενέργεια, η σιωπή παίζουν σημαντικό ρόλο στη χορογραφία, άλλωστε το Petite mort (Μικρός θάνατος) χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον οργασμό στα γαλλικά και στα αραβικά.

Minus 16

Χορογραφία – Κοστούμια: Οχάντ Ναχαρίν
Μουσική: Ντην Μάρτιν· Ντικ Ντέιλ· Tractor’s Revenge & Οχάντ Ναχαρίν·
Βιβάλντι· Χάρολντ Άρλεν / Μαρούσα· Asia 2001· Σοπέν

Φωτισμοί: Αβί Γιόνα Μπουένο (Μπάμπι)

Χορεύουν:

Γιοβάνκα Ζάριτς, Έλενα Κέκκου, Μάγδα Κούκου-Φέρρα, Μαργαρίτα Κώστογλου, Μαρίτα Νικολίτσα, Αρετή Νότη, Μάρτα Ριβέρα-Ντε Μιράντα, Ελευθερία Στάμου, Ζωή Σχοινοπλοκάκη, Αλίσια Τάουνσεντ, Αριάδνη Φιλιππάκη

Βαγγέλης Μπίκος, Μάνες Αλμπέρτι, Γιάννης Γκάντσιος, Άνχελ Μαρτίνεθ Σάντσεθ, Γιάννης Μητράκης, Άριε Μπέιτς-Βινουέζα, Τζάουμα Ντεουλοφέου-Σεγκί, Έλτον Ντιμρότσι, Ντανιέλε Πεκοράρι, Γιώργος Χατζόπουλος

Με μουσικές από τον Ντην Μάρτιν έως το μάμπο, την τέκνο και την παραδοσιακή ισραηλινή μουσική, ο κορυφαίος χορογράφος και καλλιτεχνικός διευθυντής της περίφημης Ομάδας Χορού Μπατσέβα (1990-2019), δημιούργησε το Minus 16, μια χορογραφία που καταργεί τα όρια μεταξύ κοινού και χορευτών με έναν μοναδικό, απρόβλεπτο τρόπο.

Το Minus 16 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1999 στη Χάγη από το χοροθέατρο Nederlands Dans Theater ΙΙ. Βασίζεται σε αποσπάσματα από προηγούμενα έργα του Ναχαρίν, όπως τα Mabul (1992), Anaphaza (1993) και Zachacha (1998). Η μουσική φέρνει σε διάλογο κομμάτια από τον κόσμο της κλασικής, της παραδοσιακής και της ποπ κουλτούρας. Εκτός από το σκηνικό του έργο, ο Ναχαρίν ανέπτυξε επίσης την Γκάγκα, μια καινοτόμο κινησιολογική γλώσσα βασισμένη στην έρευνα πάνω στην όξυνση των αισθήσεων και της φαντασίας, τη συνειδητοποίηση της φόρμας, την ανεύρεση νέων κινησιολογικών συνηθειών και την υπέρβαση των οικείων ορίων. Η Γκάγκα αποτελεί τη βάση της καθημερινής εκπαίδευσης των χορευτών της Μπατσέβα και έχει διαδοθεί παγκοσμίως μεταξύ χορευτών, αλλά και μη χορευτών.